افسردگی دو قطبی

ویژگی متمایز افسردگی دوقطبی ، در مقایسه با سایر اختلالات خلقی ، حضور حداقل یک قسمت جنون است. علاوه بر این ، فرض بر این است که یک بیماری مزمن است زیرا اکثریت قریب به اتفاق افرادی که یک قسمت شیدایی دارند ، در آینده قسمت های دیگری دارند. این آمار حاکی از آن است که چهار قسمت در ده سال به طور متوسط ​​و بدون درمان پیشگیرانه است. هر فرد مبتلا به افسردگی دوقطبی دارای الگوی خاصی از نوسانات خلقی ، ترکیب افسردگی و اپیزودهای شیدایی است که می تواند برای آن فرد منحصر به فرد باشد ، اما در صورت شناسایی این الگوی قابل پیش بینی است. مطالعات تحقیقاتی حاکی از تأثیر ژنتیکی قوی در افسردگی دو قطبی است.

افسردگی دو قطبی به طور معمول در بزرگسالی یا بزرگسالی آغاز می شود و در طول زندگی ادامه می یابد. افسردگی دو قطبی اغلب به عنوان یک مشکل روانی شناخته نمی شود ، زیرا اپیزودیک است. در نتیجه ، کسانی که افسردگی دو قطبی دارند ممکن است سالها بدون درمان رنج بکشند.

درمان افسردگی دو قطبی

درمان مؤثر برای افسردگی دو قطبی در دسترس است. بدون درمان ، تجزیه زناشویی ، از دست دادن شغل ، سوء مصرف الکل و مواد مخدر و خودکشی ممکن است منجر به نوسانات خلقی مزمن و اپیزودیک شود. مهمترین مسئله درمانی عدم رعایت درمان است. بیشتر افراد مبتلا به افسردگی دو قطبی قسمتهای جنون خود را به عنوان نیاز به درمان درک نمی کنند و در برابر ورود به درمان مقاومت می کنند. در حقیقت ، بیشتر افراد گزارش می دهند که در هنگام شروع یک قسمت جنون احساس خوبی دارند و نمی خواهند آن را متوقف کند. این یک مسئله قضاوت شدید است. با پیشرفت قسمت مانیک ، تمرکز سخت می شود ، تفکر بیشتر می شود و مسائل در حال توسعه است. متأسفانه ، رفتار ریسک پذیری معمولاً منجر به عواقب دردناک قابل توجهی مانند از دست دادن شغل یا رابطه ، بالا بردن بدهی هایی که بیش از حد است ، یا وارد شدن به مسائل حقوقی می شود. بسیاری از افراد مبتلا به افسردگی دو قطبی در طول قسمت های جنون ، مواد مخدر یا الکل را سوء مصرف می کنند و برخی از آنها مشکلات سوء مصرف مواد ثانویه را ایجاد می کنند. بنابراین ، توصیه می شود در مراحل اولیه خود افسردگی دو قطبی را درمان کند.